İnsan yurt dışında yaşayınca ister istemez ülkesinde olup bitenleri takip etmek istiyor. Akşam eve geldiğimiz de ben ve eşim haliyle Türkiye gündemini haber bültenlerinden takip ediyoruz. Dün gece tam bir kanalın haber bültenini izliyordum. Kızım yanıma geldi ve " Baba " dedi. " Efendim kızım " dedikten sonra kızıma döndüğümde " kızgınlıkla ve yine mi " yüz ifadesi ile " Yine mi haber izliyorsun. Lütfen televizyonu kapatırmısın ." dedi. " Neden kızım ?" diye sorduğum da " Hep kavga, hep ağlayan insanlar, hep savaş ve hep kötü sözler var " dedi. O an sanki biri kafamdan aşağıya buz gibi bir kova suyu döktü verdi. O an saniyeler bir düşünce şeridi oldu benim için ve hızla kafamın için de belirmeye başladı. Ve televizyonu hemen kapattım. İçimi 6 yaşındaki bir çocuğun erdemliği ve gerçekçiliği ile yaşama bakamamamızın hüznü ve endişesi kapladı. Düşünsenize Türkiye de çocuklarımıza yaşa...