Yaklaşık 13 yıldır motorsiklet kullanıyorum. Nasıl bir duygu olduğunu anlatmam inanın çok zor, gerekli önlemleri aldıktan sonra ve tabii ki kurallara uyarak kullandığınızda beni çok ama çok iyi anlayacaksınız.  Uzun yıllardır hayalimde olan bir motor vardı.  Allah bana almayı nasip etti. Bu duygunun değeri ve kıymeti ise başka bir lezzet tabii ki.  Küçüklüğümden beri bir alışkanlığım vardır sevdiğim insanlara yada sevdiğin eşyalara, şehirleri küçük isimler veririm.  Motosikletimin ismi de DRAGAN.  Bu ismin hikayesi de kısaca şöyle, babam ve ailesi eski Yugoslavya’da yaşıyorlardı. Orada rahmetli dedemin bir çiftlik evi varmış.  Çiflik evi olup da orada at olmaz mı?  Tabii ki olur. Babam o zamanlar 3-4 yaşlarında ve  bembeyaz paçalı bir atı varmış. Sabahları dedem babamı atın üzerine oturtup, yelesinden sımsıkı tutturduktan sonra poposuna şaplağı vurduğu gibi koca çiftlikte dört nala dolaştırtırmış.  O zaman ki babamın DRAGANI, benim şimdi ki beyaz paç

Zaman gerçekten su gibi akıp geçiyor. Bizler ise yaşamın çilekeşliğinde kendi benliğimizden uzak zamansız yaşıyoruz.  Derdimiz ne bizim. Bir insanın kendine yapacağı en büyük hata geçen zamanı zamansız yaşayarak kıymetini bilmemek.  Her anımızın değerini içimize sindire sindire yaşayalım. 35 e beş kala derken 43 oldum. Zamanı durdurup doyasıya istediğiniz gibi yaşanilecek tek güç sizdiniz.

Güzel bir Pazar günüydü. “Alt yatafı fındık ayıklıyorum.” derken birden bire yine düşünceler kafamda uçuşmaya başladı.  Sonra mı?  Sonrasında işte bu video ortaya çıktı.  HAYATI SEVİN.